Durban en Drakensbergen

Afgelopen week was het tijd voor de langverwachte trip naar Drakensbergen en Durban. Nadat iedereen woensdagmiddag terug was van college, werden de koffers strategisch in de auto gestapeld, de blikjes chakalaka in de overige nissen gestopt, en vouwden wij ons met zijn vijven in onze Polo. De eerste bestemming was Amphitheatre Backpackers, waar we drie nachten zouden doorbrengen. Na te hebben ingecheckt en wat gegeten te hebben, stortten we ons al snel op onze bedden, gezien de wekker ons om 6:30 wakker zou schudden.

Nadat dat succesvol gelukt was (het wakker worden), klommen we in het busje van de Backpackers accommodatie die ons hoog in de Drakensbergen bracht. Die dag stond er namelijk een ‘hike’ op de planning. Het busje klotste met veel enthousiasme over de onbegaanbare bergwegen, zodat we grondig geschud aankwamen bij de hoogste parkeerplaats. Hier begon de wandeling aan de voet van de Sentinal Peak. De klim ging al snel steil omhoog, maar met een aantal 10-minute-breaks lukte het om om de Peak heen te lopen. Sommige delen waren wel erg spannend. Het was het echte bergwandelen: hier en daar was er geen pad, zodat je over de stenen, griploze hellingen heen moest manoeuvreren om weer ‘vlakke’ grond te bereiken. Een misstap zou betekenen dat je in het dal opgeschraapt kon worden. Op een gegeven moment vroeg ik de gids of er wel eens iemand naar beneden was gevallen tijdens de hikes. Na een twijfelachtige pauze bekende hij van wel, maar (als aanmoedigende voetnoot), nooit in zijn groep. Gelukkig bereikte onze groep veilig het volgende rustpunt. Daar doemde voor ons een hoge kloof op, waar een 250 meter hoge lawine van stenen op onze route lag. Na op adem gekomen te zijn, waagden we ons aan dit staaltje klimkunst. Handen, voeten, knieën waren nodig om dit te bedwingen. Het gaf een gevoel van overwinning toen we boven aankwamen en een prachtig uitzicht hadden op het Amphitheater. Vanaf dat punt was de weg gemakkelijker, en slingerden we langzaam maar zeker weer naar beneden. Op de route kwamen we langs de tweede hoogste waterval ter wereld (qua absolute hoogte, niet ‘val-hoogte’). Ook deze werd uitgebreid bewonderd (en aangegrepen als reden tot adempauze). Uiteindelijk kwamen we een aantal uren later weer aan op de parkeerplaats waar we ons moe maar voldaan in het busje konden storten.

Dag twee bij de Drakensbergen begon vergelijkbaar met de eerste dag… de wekker begon om 6:30 genadeloos te piepen, en slaapdronken werd de rugzak ingepakt en het ontbijt naar binnen gewerkt. We gingen die dag Lesotho bezoeken – Afrika’s ‘Kingdom in the Sky’. Lesotho is een onafhankelijk koninkrijk dat omringd wordt door Zuid-Afrika. De open grens tussen de twee zorgde ervoor dat we een dagtrip naar dit land konden maken. Het is het hoogste land ter wereld, en is nog heel, heel traditioneel. Mensen leven van hun vee, verbouwen hun eten en wonen in hutjes zonder elektriciteit. Onze paspoorten waren dan ook nauwelijks gestempeld, toen we de eerste Lesothoërs tegenkwamen die met ezels langs de weg liepen. Een paar uur over zandwegen bracht ons naar een klein dorpje waar onze wandeling begon. We bezochten eerst een school, die mogelijk gemaakt was door de financiële bijdragen van onze backpackers accommodatie. We werden daar dan ook hartelijk ontvangen en de kinderen wilden enthousiast op de foto– zolang ze zichzelf vervolgens terug mochten zien op de cameraschermpjes. Toen we weer vertrokken leidde de weg ons langs de hutjes en geitenpaadjes (inclusief geiten) wederom een berg op. De klim was wat milder dan de dag daarvoor, en hier en daar kwamen we zelfs andere levende zielen tegen, zoals geitenhoeders en een eenzame wandelaar. Uiteindelijk kwamen we bij een aantal grotten aan, waar grottekeningen van de Bushmen op de wand te zien waren. De tekeningen waren niet vreselijk oud (zo’n 500 jaar), wat toch heel apart blijft… Het maakt nog eens duidelijk hoe anders de situatie in Zuid Afrika was toen de Europeanen voet aan bodem zetten. Na de getekende buffels en elanden bewonderd te hebben, bracht de reis ons terug naar het dorp. Daar bezochten we de plaatselijke ‘healer’ (een soort witchdoctor voor de goede zaken), konden we culinaire hoogstandjes proeven (een rijstpap met een soort spinazie), het plaatselijke bier proberen, en hebben we nog een tijd gespeeld met de dorpskinderen.

De volgende ochtend was onze tijd in Drakensbergen voorbij, en gingen we op pad naar Durban. Na een aantal koude weken in Potch waren we al meer dan gelukkig toen we één voet buiten de auto hadden gezet. Hier was het warm! Durban ligt aan de zee, dus de eerste dag hebben we geen moment getwijfeld en zijn we aan het strand gaan liggen. Een moment om te onthouden: ik heb mijn eerste passen in de Indische Oceaan gezet! ’s Avonds hebben we wat gegeten en gingen we uit – wat ook een nieuwe ervaring opleverde. We kwamen terecht in een RnB club, waar onze spijkerbroeken en shirtjes zwaar onder de maat waren en we vrijwel de enige blanken waren. Na een gezellige avond bereikte we met een taxi ons hostel en ging het systeem voor een paar uur compleet uit.

De dag daarna hebben we de Victoria Street Market bezocht: een grote markt waar de uitgebreide Indische cultuur van Durban duidelijk zou worden… Maar helaas bleek de zondag niet de beste dag hiervoor, en stonden we na 20 minuten weer buiten. :P Gelukkig was ook op straat de mix van culturen te merken: in Durban wonen naast blanke en donkere mensen, ook vele Indiërs. De eerste bleken wel in de minderheid, want op straat vielen we nogal op: “Hey! White people!”. De weg bracht ons die middag naar het toeristische deel van Durban, om de uShaka Marine World te bezoeken. Hier konden we exotische vissen bekijken, een dolfijnenshow zien (dolfinarium-style) en… met haaien zwemmen! We hadden iets heel spannend verwacht (worstelingen, bloed en afgerukte ledematen), maar het viel allemaal mee. De haaien zaten in een groot soort aquarium en hadden recent al gegeten. Wel was het heel gaaf om ze van dichtbij te zien, met alleen de wand van de ‘kooi’ waar wij in zwommen tussen ons in.

Die avond was onze laatste avond in Durban, en de laatste avond van de trip. Na wat Indische curry geprobeerd te hebben, gingen we op zoek naar een plek om dit te ‘vieren’. We kwamen bij Joe Cool’s uit, een strandtent met goede muziek (“Wooohooo Black Betty!”) en een diverse crowd van mensen. De reis werd geheel in stijl afgesloten met veel dansen, Hunter's Dry, en een Steers-burger. En natuurlijk, na middernacht, het besef dat het Koninginnedag was! Hoera!

Na een lange terugreis zijn we nu weer terug in Potch. Iedereen is zijn blog aan het updaten, foto’s aan het bekijken en was aan het draaien. Morgen moeten we massaal weer aan het werk… maar vandaag gaan we gewoon nog even bijkomen. Don’t forget, T.I.A. :)