2x Jo’burg, 1 kroket, 1 Soweto en Apartheid a.u.b.
Door: Ans
Blijf op de hoogte en volg Ans
23 April 2012 | Zuid-Afrika, Potchefstroom
Ik word echt blij van jullie reacties! Het is zo leuk te weten dat mensen meegenieten van mijn verhalen. :) Het geeft me een extra motivatie te blijven schrijven. En ook afgelopen weekend heb ik weer heel wat meegemaakt, dus bij deze het verslag!
Om te beginnen hadden we afgelopen vrijdag met het huis besloten een feestje te geven. Het werd een ‘bring your own booze’: een concept wat voor de Afrikaanse gasten vaak herhaald moest worden (“Neeeee, niet ‘bring your own braai’. Booze! Hou nou es op met je braai!”). ’s Avonds druppelden de gasten (een diverse collectie van iedereen die we hier in deze tijd ontmoet hebben) binnen en het werd al snel gezellig. Na een paar drankjes vond ik het hoog tijd voor een danscursus van een sterrenkundecollega uit Limpopo. Want stijldansen, dat lukt wel. Maar dansen als een Venda, dat bleek lastiger. Hierbij kunnen je voeten blijkbaar onafhankelijk van je benen bewegen. En dan moet je het ook nog natuurlijk uit laten zien. Jorrit, het ‘Afrikaans dansen’ wat wij in gedachten hadden leek er eigenlijk wel een beetje op. Toen het later werd vertrokken de mensen die de ochtend daarna vroeg op moesten, en bleven de die-hards over om het feestje naar de club te verhuizen. ‘Bourbon Street’ werd de gelukkige, waar we al snel de dansvloer veroverden met onze nieuwe moves.
Zaterdagochtend kwam het huis vervolgens weer langzaam tot leven. Ik was net op wat cornflakes aan het kauwen toen Leanne resoluut meldde dat het tijd was voor kroketten. Beter after-uitgaan eten bestaat er natuurlijk niet (vooral wanneer je maanden geen kroket hebt gezien), maar het werd me langzaam duidelijk dat het serieus een mogelijkheid was. Annemarijn had een smsje gekregen van een mede Nederlander-in-Zuid-Afrika, die vanochtend in Jo’burg op een tentje was gestuit waar ze kroketten verkochten. Maar alleen vandaag, en alleen tot 2 uur die middag. En het was ondertussen half 12. De keuze was echter snel gemaakt! 250 kilometer, 4 uur op en neer rijden… Wij wilden kroket! Dus binnen 5 minuten zaten wij in de auto, op naar Jo’burg. Daar aangekomen vonden we ‘De Zoete Inval’, een winkel met Nederlandse delicatessen, waar we enthousiast naar binnen renden. …En waar ons vervolgens werd verteld dat ze nét gestopt waren met snacks verkopen. Vijf meiden die in koor “Neeeee!” riepen, wanhopig keken, dreigden te gaan huilen en beargumenteerden dat we uren lang reden voor een snack, bleken gelukkig overtuigend genoeg. De frituur ging weer aan, en een paar minuten later zaten we op het stoepje, in de Afrikaanse zon, te genieten van broodjes kroket en frikadellen speciaal. Na drie maanden zonder was dit een delicatesse waar geen bobotie tegenop kan! Al met al waren we rond 5 uur weer terug uit Potch. Ik durf bijna te zeggen dat Family Corner onder aan de Acaciastraat beter bereikbaar is… maar nu kan ik er deze laatste maanden weer even hollandse-snack-loos tegenaan.
De dag daarop bedachten we dat we Jo’burg al zo lang niet gezien hadden (…), dus hadden we afgesproken om 7 uur ’s ochtends weer in de auto te springen. Deze keer stonden het Apartheidmuseum en Soweto op het programma. Om 10 over 7 werd er op mijn deur geklopt en pelde ik slaapdronken mijn gezicht van het kussen. Hhmhfhhh!? Juist… geen wekker gezet. In recordtempo heb ik al tandenpoetsend wat kleren aangegooid terwijl ik ontbijtend mijn haar borstelde en schoenen strikte… en tien minuten later zaten we in de auto. We bereikten de plek van bestemming zonder problemen, zodat we zelfs een kwartier voor openingstijd voor de deuren van het Apartheidmuseum stonden. Het museum was echt interessant, en wat mij betreft een must voor iedereen die langer in Zuid Afrika blijft. De ingang in gesplitst, met een aparte deur voor blanken en niet-blanken. Gezien ze niet echt op huidskleur willen sorteren, staat er op je entreekaartje wat je ‘bent’: op de kaartjes worden willekeurig ‘blank’ of ‘niet blank’ geprint. Ons groepje werd dus even gesplitst terwijl we door verschillende gangen binnenliepen. In de gang hingen bordjes uit de tijd van Apartheid. Echt, alles was toen gescheiden. Bordje 1: taxiplaats voor blanken. Bordje 2: toiletten voor niet blanken. Bordje 3: deze kant van de trap als je blank bent, deze kant als je niet blank bent. Al behoorlijk onder de indruk betraden we vervolgens (weer samen) de rest van het museum. De geschiedenis van deze tijd werd uit de doeken gedaan aan de hand van verhalen, oude nieuwsfragmenten en foto-exhibities. Ook het belang van de opstand in Soweto kwam aan bod. Dit was mooi, want die middag stond onze trip naar Soweto op de planning.
Voor wie er niet bekend mee is: Soweto is de grootste township van Zuid Afrika. In de tijden dat woonruimte strikt werd gescheiden, is deze township uit de grond gestampt om de zwarte bevolking te huisvesten buiten Jo’burg. Hoewel… huisvesten impliceert dat het om huizen gaat. Hier ging het om de meest basic hutjes. Soweto is wel enorm gegroeid sinds die tijd (in grootte, maar ook in welvaart). Het is nu dan ook een mengelmoes van alles. Er zijn grote mooie huizen met dikke auto’s op de oprit, maar twee straten verderop woont er weer iemand tussen vijf aan elkaar gespijkerde golfplaten. Er zijn winkels, banken, en speeltuinen, maar ook krottenwijken zonder riolering en elektriciteit. Onze gids, een geboren en getogen Sowetoër, beloofde ons dan ook een beetje van alles. “I will show you the good, the bad, and the ugly.” Beter had hij het niet kunnen omschrijven. Bij een van de armere wijken, Motsoaledi, stapten we uit ons busje en werden we toevertrouwd aan een inwoner van de wijk. Hij was onze gids door dit deel van de township. Terwijl hij al wandelend over zijn wijk vertelde trokken we wel wat bekijks, maar we hoorden vooral het goedbedoelde “Holland! Goeiemiddag!”. Tijdens onze wandeling werd de armoede van de wijk ons al snel duidelijk. De huizen waren klein en slecht, over de zandpaden sijpelde ongedefinieerd water (…?) naar beneden, en er was geen water of elektriciteitsvoorziening – afgezien van een kraan op een straathoek. Dankzij onze gids mochten we ook bij een van de families binnenkijken. Het ging om een twee-kamer-hutje (keuken en slaapkamer) waar ze met z’n zessen woonden. Het was echt net groot genoeg voor twee bedden en een gasstel. De plaatselijke kinderen vonden ons trouwens minstens zo interessant als wij hun wijk vonden! Sommigen kwamen ons high-fiven, sommige kwamen ons gewoon bekijken. Al met al was het dan ook een hele ervaring om echt een keertje een township binnen te stappen, met de plaatselijke bevolking te kunnen kletsen en vragen te kunnen stellen over het leven daar. Nadat we een fooi voor de gids bijeen hadden gelegd, kropen we vervolgens ons busje weer in om nog wat laatste kilometers Soweto te ontdekken. We reden via de enige straat ter wereld waar twee Nobelprijs winnaars gewoond hadden. We zagen het huis van Desmond Tutu, die nog steeds in Soweto verblijft, en het huis van Nelson Mandela vroeger woonde. De reis bracht ons vervolgens langs Winnie Mandela’s huidige huis, om uiteindelijk te eindigen bij het Hector Pieterson museum. Dit museum was geheel gewijd aan de studentenopstand in Soweto, wat een belangrijk keerpunt in de strijd tegen de Apartheid is geweest. De nadruk lag in dit museum op ooggetuigenverslagen, waardoor het een mooie toevoeging op het Apartheidsmuseum was. Na hier nog een uurtje doorgebracht te hebben was het echt tijd om de dag een dag te noemen. Heel wat indrukken rijker kwamen we gisteravond terug in Potch.
Hoe meer ik van Zuid Afrika zie, hoe meer ik nog wil ontdekken. Het goede nieuws is dat de plannen deze keer niet lang op zich laten wachten! Komend weekend is een lang weekend (Freedom Day, Workers Day), dus hebben Annemarijn, Leanne, Wing Yan, Debora en ik besloten op pad te gaan. De bestemming: Drakensbergen en Durban. Ik zal laten weten hoe het was! :)
Om te beginnen hadden we afgelopen vrijdag met het huis besloten een feestje te geven. Het werd een ‘bring your own booze’: een concept wat voor de Afrikaanse gasten vaak herhaald moest worden (“Neeeee, niet ‘bring your own braai’. Booze! Hou nou es op met je braai!”). ’s Avonds druppelden de gasten (een diverse collectie van iedereen die we hier in deze tijd ontmoet hebben) binnen en het werd al snel gezellig. Na een paar drankjes vond ik het hoog tijd voor een danscursus van een sterrenkundecollega uit Limpopo. Want stijldansen, dat lukt wel. Maar dansen als een Venda, dat bleek lastiger. Hierbij kunnen je voeten blijkbaar onafhankelijk van je benen bewegen. En dan moet je het ook nog natuurlijk uit laten zien. Jorrit, het ‘Afrikaans dansen’ wat wij in gedachten hadden leek er eigenlijk wel een beetje op. Toen het later werd vertrokken de mensen die de ochtend daarna vroeg op moesten, en bleven de die-hards over om het feestje naar de club te verhuizen. ‘Bourbon Street’ werd de gelukkige, waar we al snel de dansvloer veroverden met onze nieuwe moves.
Zaterdagochtend kwam het huis vervolgens weer langzaam tot leven. Ik was net op wat cornflakes aan het kauwen toen Leanne resoluut meldde dat het tijd was voor kroketten. Beter after-uitgaan eten bestaat er natuurlijk niet (vooral wanneer je maanden geen kroket hebt gezien), maar het werd me langzaam duidelijk dat het serieus een mogelijkheid was. Annemarijn had een smsje gekregen van een mede Nederlander-in-Zuid-Afrika, die vanochtend in Jo’burg op een tentje was gestuit waar ze kroketten verkochten. Maar alleen vandaag, en alleen tot 2 uur die middag. En het was ondertussen half 12. De keuze was echter snel gemaakt! 250 kilometer, 4 uur op en neer rijden… Wij wilden kroket! Dus binnen 5 minuten zaten wij in de auto, op naar Jo’burg. Daar aangekomen vonden we ‘De Zoete Inval’, een winkel met Nederlandse delicatessen, waar we enthousiast naar binnen renden. …En waar ons vervolgens werd verteld dat ze nét gestopt waren met snacks verkopen. Vijf meiden die in koor “Neeeee!” riepen, wanhopig keken, dreigden te gaan huilen en beargumenteerden dat we uren lang reden voor een snack, bleken gelukkig overtuigend genoeg. De frituur ging weer aan, en een paar minuten later zaten we op het stoepje, in de Afrikaanse zon, te genieten van broodjes kroket en frikadellen speciaal. Na drie maanden zonder was dit een delicatesse waar geen bobotie tegenop kan! Al met al waren we rond 5 uur weer terug uit Potch. Ik durf bijna te zeggen dat Family Corner onder aan de Acaciastraat beter bereikbaar is… maar nu kan ik er deze laatste maanden weer even hollandse-snack-loos tegenaan.
De dag daarop bedachten we dat we Jo’burg al zo lang niet gezien hadden (…), dus hadden we afgesproken om 7 uur ’s ochtends weer in de auto te springen. Deze keer stonden het Apartheidmuseum en Soweto op het programma. Om 10 over 7 werd er op mijn deur geklopt en pelde ik slaapdronken mijn gezicht van het kussen. Hhmhfhhh!? Juist… geen wekker gezet. In recordtempo heb ik al tandenpoetsend wat kleren aangegooid terwijl ik ontbijtend mijn haar borstelde en schoenen strikte… en tien minuten later zaten we in de auto. We bereikten de plek van bestemming zonder problemen, zodat we zelfs een kwartier voor openingstijd voor de deuren van het Apartheidmuseum stonden. Het museum was echt interessant, en wat mij betreft een must voor iedereen die langer in Zuid Afrika blijft. De ingang in gesplitst, met een aparte deur voor blanken en niet-blanken. Gezien ze niet echt op huidskleur willen sorteren, staat er op je entreekaartje wat je ‘bent’: op de kaartjes worden willekeurig ‘blank’ of ‘niet blank’ geprint. Ons groepje werd dus even gesplitst terwijl we door verschillende gangen binnenliepen. In de gang hingen bordjes uit de tijd van Apartheid. Echt, alles was toen gescheiden. Bordje 1: taxiplaats voor blanken. Bordje 2: toiletten voor niet blanken. Bordje 3: deze kant van de trap als je blank bent, deze kant als je niet blank bent. Al behoorlijk onder de indruk betraden we vervolgens (weer samen) de rest van het museum. De geschiedenis van deze tijd werd uit de doeken gedaan aan de hand van verhalen, oude nieuwsfragmenten en foto-exhibities. Ook het belang van de opstand in Soweto kwam aan bod. Dit was mooi, want die middag stond onze trip naar Soweto op de planning.
Voor wie er niet bekend mee is: Soweto is de grootste township van Zuid Afrika. In de tijden dat woonruimte strikt werd gescheiden, is deze township uit de grond gestampt om de zwarte bevolking te huisvesten buiten Jo’burg. Hoewel… huisvesten impliceert dat het om huizen gaat. Hier ging het om de meest basic hutjes. Soweto is wel enorm gegroeid sinds die tijd (in grootte, maar ook in welvaart). Het is nu dan ook een mengelmoes van alles. Er zijn grote mooie huizen met dikke auto’s op de oprit, maar twee straten verderop woont er weer iemand tussen vijf aan elkaar gespijkerde golfplaten. Er zijn winkels, banken, en speeltuinen, maar ook krottenwijken zonder riolering en elektriciteit. Onze gids, een geboren en getogen Sowetoër, beloofde ons dan ook een beetje van alles. “I will show you the good, the bad, and the ugly.” Beter had hij het niet kunnen omschrijven. Bij een van de armere wijken, Motsoaledi, stapten we uit ons busje en werden we toevertrouwd aan een inwoner van de wijk. Hij was onze gids door dit deel van de township. Terwijl hij al wandelend over zijn wijk vertelde trokken we wel wat bekijks, maar we hoorden vooral het goedbedoelde “Holland! Goeiemiddag!”. Tijdens onze wandeling werd de armoede van de wijk ons al snel duidelijk. De huizen waren klein en slecht, over de zandpaden sijpelde ongedefinieerd water (…?) naar beneden, en er was geen water of elektriciteitsvoorziening – afgezien van een kraan op een straathoek. Dankzij onze gids mochten we ook bij een van de families binnenkijken. Het ging om een twee-kamer-hutje (keuken en slaapkamer) waar ze met z’n zessen woonden. Het was echt net groot genoeg voor twee bedden en een gasstel. De plaatselijke kinderen vonden ons trouwens minstens zo interessant als wij hun wijk vonden! Sommigen kwamen ons high-fiven, sommige kwamen ons gewoon bekijken. Al met al was het dan ook een hele ervaring om echt een keertje een township binnen te stappen, met de plaatselijke bevolking te kunnen kletsen en vragen te kunnen stellen over het leven daar. Nadat we een fooi voor de gids bijeen hadden gelegd, kropen we vervolgens ons busje weer in om nog wat laatste kilometers Soweto te ontdekken. We reden via de enige straat ter wereld waar twee Nobelprijs winnaars gewoond hadden. We zagen het huis van Desmond Tutu, die nog steeds in Soweto verblijft, en het huis van Nelson Mandela vroeger woonde. De reis bracht ons vervolgens langs Winnie Mandela’s huidige huis, om uiteindelijk te eindigen bij het Hector Pieterson museum. Dit museum was geheel gewijd aan de studentenopstand in Soweto, wat een belangrijk keerpunt in de strijd tegen de Apartheid is geweest. De nadruk lag in dit museum op ooggetuigenverslagen, waardoor het een mooie toevoeging op het Apartheidsmuseum was. Na hier nog een uurtje doorgebracht te hebben was het echt tijd om de dag een dag te noemen. Heel wat indrukken rijker kwamen we gisteravond terug in Potch.
Hoe meer ik van Zuid Afrika zie, hoe meer ik nog wil ontdekken. Het goede nieuws is dat de plannen deze keer niet lang op zich laten wachten! Komend weekend is een lang weekend (Freedom Day, Workers Day), dus hebben Annemarijn, Leanne, Wing Yan, Debora en ik besloten op pad te gaan. De bestemming: Drakensbergen en Durban. Ik zal laten weten hoe het was! :)
-
23 April 2012 - 09:00
Ruben Driessen:
Gaaf verhaal! -
23 April 2012 - 09:47
Henri:
Weer een indrukwekkend verhaal. In kort tempo doe je erg veel "levenservaring" op. En dan te bedenken dat een studentenkamer hier vaak als "rommelig" en ook wel "er is hier een bom gevallen" wordt ervaren.
Ben benieuwd naar het vervolg. Liefs. -
23 April 2012 - 09:52
Petra Thijssen:
Ha die Ans.
Hardstikke bedankt voor je felicitatie daar uit het verre zuiden. Ik lees dat het erg goed met je gaat en dat je enorm veel , goede en interessante dingen meemaakt. Tof. Ben je 's avonds niet moe na al die indrukken van overdag? Het is leuk om het allemaal te volgen. Geniet volop van je grote avontuur en ik blijf je volgen. Groetjes uit Horst. -
23 April 2012 - 10:30
Carlijn:
Lieve Ans,
Snel scannend lezend, wat een mooie verhalen, geschiedenis en kennis doe je daar op! Geniet er nog van daar! Hier missen wij je wel!! :D -
23 April 2012 - 14:36
Gammel Kameelperd:
Hey babarenoster :P
He bah, niet eerste, dat stomme werk ook ;)... Supercool, klinkt echt als een hele ervaring! Mail je snel!
Dikke kus, JeZus -
24 April 2012 - 09:06
Karin :
Great experiences. Ik weet niet wat meer 'wild Africa' is, maar zou graag met je ruilen :) -
24 April 2012 - 10:53
Marie-Louise:
Wat een indrukken. Die vergeet je nooit meer.
Maar, studeer je ook wel eens?
Gr uit Horst -
24 April 2012 - 14:59
Way En Nelly:
Hoi Ans bedankt weer voor het delen van jou avonturen. Indrukwekkende foto's ook. Als alle jonge blanke die prachtige kinderen zo knuffelen komt het eens helemaal goed met die apartheid.
Groetjes -
25 April 2012 - 14:06
Jorrit:
Hey liefie,
hoop dat je nu niet geinspireerd bent om ook twee voordeuren bij ons te instaleren, of twee WC's en douchen te plaatsten (moet ik mijn eigen zooi gaan opruimen... slecht idee; hiermee wil ik nioet zeggen dat het nu een rotzooitje thuis is... zeggen dan).
Moet ik nog diepvries kreketten meenemen? met scherpe mosterd, of ben je nu voldaan ;)
Ik vind wel trwouens dat wij ook maar Desmond Tutu moeten opzoeken... hij is mijn grootste fan, weet je wel.
Anyhow, spreek je snel liefie,
tjuus,
J-to-the-orritzel
-
25 April 2012 - 17:44
Nicole:
ansjepansje..
ik lees elke keer je verhaaltjes hoor, ook al reageer ik niet altijd! Wat ik me nu ineens besefte is dat je straks poepie bruin terugkomt? Daar ben ik dan weer wel jaloers op! Ik wens je nog veel plezier lieve Ans, ik heb je wel gemist op alle familiedingen! En die arme Jorrit is zo alleen! Nog even en dan zien we elkaar weer! X liefs -
30 April 2012 - 20:26
Marij En Henk:
Weer een mooi verhaal, wat een ervaringen. We genieten met je mee.
Mooie foto's ook -
01 Mei 2012 - 04:02
Rik:
Lieve Ans,
Wat heb jij een super gave ervaring gehad. Mega uniek zeg! Heerlijk ook om de foto's te bewonderen! Ik ben echt extreem jaloers!!!
Geniet lekker van alle mooie momenten. En blijven schrijven
kus Rik
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
