Cos this was Africa.

Dit is ‘m dan. De Laatste Update. De reis zit erop, en ondertussen ben ik alweer een paar dagen op Nederlandse bodem. Bij het landen werd ik echt super verwelkomt door pap, mam, Els, Maarten en de Dassierock Crew (je weet zelf!). En met zo’n welkom, gevolgd door een McKroket / frikadel speciaal / mam’s soep / kommetje vla, kun je eigenlijk niet klagen. Toch ben ik stiekem ook wat sip dat het erop zit. Na zo’n mooie tijd kun je eigenlijk niet anders. Vooral na de laatste drie weken, waarin ik met Jorrit het land door ben getrokken. Dus, laat ik even terugspoelen en daar nog wat over vertellen. We hebben veel (veeel!) meegemaakt, dus ik hou het bij de hoogtepunten. Voor het volledig verhaal, volg de volgende instructies:

1. Kom naar Nijmegen
2. Neem een fles rosé mee
3. Druk op de bel en wacht tot ik opendoe
4. Vraag je urenlang af hoe één meisje zoveel kan praten en waarom je hier in bent getrapt.

Voor de korte versie, zie onderstaande.

We vertrokken zo’n maand geleden uit Potch met onze gehuurde Hyundai (codename: Silver Samurai) om het Krugerpark onveilig te maken. Mijn doel was deze keer duidelijk: die verdraaide buffel nog te spotten en mijn Big Five compleet te maken! Dag één verliep buffelloos, hoewel we wel bijna onder de voet werden gelopen door olifanten. Ook veel ander wild werd gespot, de camera maakte weer overuren, en de Silver Samurai (of ik?) kreeg een crash-cursus overleven op onmogelijke zandweggetjes. Al met al waren we al lang gelukkig, toen we de tweede dag zomaar op een kudde buffels stuiten. Yes! Yessss! Het doel was bereikt… en hoe. Vanaf dat moment zouden we constant door kuddes buffels moeten slalommen, van één kamp naar het ander, omdat ze niet meer te missen waren. (Lichtelijk overdreven, maar het punt blijft hetzelfde… zo spot je er geen, zo spot je er duizenden.). De rest van onze tijd in het Kruger bleven we eenzelfde geluk hebben. Hyena’s, leeuwen, en zelfs cheeta’s konden deze keer worden afgevinkt.

Nadat we het Krugerpark verlieten, reisden we door Swaziland richting de oostelijke kust van Zuid Afrika. Mochten we nog niet genoeg hippos en croc’s hebben gezien, dan werden we in St. Lucia alsnog rijkelijk voorzien. Bij bruggen over het water stond overal grote gele borden met ‘Beware! Crocodiles!’. Hmm… ik herinner me dat pap altijd waarschuwde voor de krokodil onder het bruggetje bij het Vlasven, maar wanneer mensen bordjes beginnen te plaatsen… is het dan nog steeds een grapje? Gelukkig hielden de crocs zich gedeisd, en om onze overwinning te vieren hebben we die avond crocodile steak gegeten. Het weer was wel omgeslagen in St. Lucia, waardoor we de tweede avond ons doorweekte tentje in de accommodatie’s bar hebben opgehangen om te drogen, en we zelf toch maar in een van de kamers kropen.

Vanaf St. Lucia reisden we langs de kust af (iets wat we de komende weken, tot Kaapstad, zouden blijven doen). Hoewel we geen stop hadden gepland in Durban, waren we rond het lunchuur op de hoogte van deze ‘Indian capital’ van het land. Dus, toch maar de grote weg af en Durban doorgekronkeld om de befaamde bunny chows en curries nog te proberen. Daarna gingen we door naar Umzumbe, waar we de nacht zouden doorbrengen in een boomhut. Enorm leuk… omringd door bomen waren op onze hoogte veel aapjes te spotten. En ook ons golfplaten dakje werd niet bespaard. Om de zoveel tijd landde er met een knal een aapje op, waarna hij snel verder rende (geluid á la overmaatse muis onder het dak). Onze harige buurmannen hielden ons zo nu en dan wakker, maar dat namen we graag voor lief.

Na een weg vol potholes (die alle andere wegen met potholes jaloers zou maken) bereikte onze Silver Samurai het zonnige Coffee Bay. Met ons tentje praktisch op het strand, ´s avonds een onbeschrijfelijke sterrenhemel, en heerlijke traditionele potjies, oesters en mosselen, konden we ons niets meer wensen. De surfles de dag daarna, in blauw water waar kleine zandhaaitjes over de bodem schoten, maakte het plaatje compleet (vooral die keer dat ik niet omviel!).

In sterk contrast stond East London, de volgende plek waar we het anker neerlieten. Regen, regen, een twijfelachtige accommodatie (uh, hallo, naakte meneer op het balkon) en regen. Gelukkig reisden we al snel door naar Addo Elephant National Park, waar we ons waagden aan een ‘elephant back safari’. We beklommen Thaba, onze olifant, en vonden achter haar oren ons plaatsje. Thaba was al snel onze grootste vriend, zolang onze gids haar maar toestond de sappige blaadjes van de bomen te trekken en we niet stiekem aan haar oren trokken (proefondervindelijk vastgesteld). Het is onvoorstelbaar hoe groot een Afrikaanse olifant is, en hoe de grond trilde bij elk lichtvoetig stapje dat Thaba zette.

Onze avonturen met African wildlife gingen vervolgens over in avonturen aan de African Wild Coast, toen we Tsitsikamma bereikte. Een enorm gebied met wildernis: jungle zoals je jungle zou verwachten, aan een stormachtige kust. We hebben hier vooral veel gewandeld (Lees: geklommen, gekropen, gegleden, gesprongen, geschuifeld, geklauterd. Lees niet: gewandeld). Een daytrail bracht ons naar een waterval, waar we, het uitzicht nauwelijks gelovend, uitpuften op een rots. Terwijl we onze lunch naar binnen werkten gebeurde er ook nog een kers-op-de-taart momentje. Niet ver van de kust blies een enorme wolk van water de lucht in. Jorrit wees me erop, en al snel konden we constateren dat we onze eerste walvis hadden gespot!

Van Tsitsikamma leidde de weg ons naar Mossel Bay, via de befaamde Bloukransburg. Befaamd, want: de hoogste commerciële bungeejump ter wereld vindt hier plaats. En wanneer je wordt aangeboden om je 216 meter de diepte in te storten, met een stuk elastiek aan je enkels… dan kun je toch niet weigeren? De enkels werden bijeen gebonden, de bevestiging gedubbelcheckt, en voor ik het wist werd ik door twee mannen netjes naar het randje begeleid. Daar riep ik nog even dat ik dit echtnietwildelaatmaarzittenhellupikwilnietmeeraahh!! …totdat de countdown (3, 2, 1, bungee!) voltooid was, en ik toch de sprong waagde. Het was enorm gaaf, en het gaf het mooiste op-de-kop uitzicht van de Bloukransrivier dat je maar kunt voorstellen. Dus, ik raad iedereen aan nog eens van een brug te springen!

Van hoog-laag ging de volgende trip van noord-zuid, toen we het meest zuidelijke puntje van het Afrikaanse continent bereikten. Bij Cape Agulhas konden we echt niet verder. Vanaf daar werd onze richting zuid-west bijgesteld naar west. We dipten het schiereiland in, waar we de Afrikaanse pinguïns bewonderden bij Boulder’s Beach. Echt. Pinguïns. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die (voordat ik hoorde dat ze er waren) niet had verwacht bij ‘wild spotting’ in Afrika. Na hen bewonderd te hebben reden we door naar Cape Point, vanwaar we de auto verlieten en naar Kaap de Goede Hoop liepen. Deze cape of storms deed zijn naam eer aan, want de harde wind blies me meerdere malen bijna de rotsen af. Maar de tocht werd succesvol afgerond (“Kaap de Goede Hoop bedwongen. Zetten koers noordwaarts.”).

De laatste dagen van onze reis werden besteed in Kaapstad. Het toppunt was hier, behoorlijk letterlijk, het beklimmen van de Tafelberg. Twee uur steil omhoog, waarna we op het punt stonden om de berg af te rollen. Gelukkig was er ook de optie de kabelbaan te nemen, waardoor we nog van een prachtig uitzichtje over de stad mochten genieten.

Daarna…? 18 uur in de bus, een half uur lopen, een dag bijslapen, koffers opnieuw inpakken, een trip naar Jo’burg, een paar uur op het vliegveld rondlopen, 11 uur vliegen en toen een welkomstcomité, McKroket / frikadel speciaal / mam’s soep / kommetje vla…

Dus, ik ben thuis. Met mijn hoofd zit ik de helft van de tijd nog in Zuid Afrika, en ondanks het feit dat ik morgen mijn masteronderzoek moet presenteren, is Africa Time nog niet helemaal uit mijn systeem. Misschien maar goed ook. Want naast een hele hoop mooie ervaringen, heb ik een nieuwe mantra meegenomen.

Moenie worrie nie. :)

And at last, before the curtain falls… dank aan iedereen die deze blog heeft gelezen en/of reageerde. Zo leuk dat mensen meeleefden met m’n avonturen. En denk eraan: Nijmegen, fles rosé, deurbel.