Vier op zoek naar de Vijf

En zo gingen er opeens meer dan drie weken voorbij zonder update! De tijd vliegt… zelfs die Afrika-tijd. ;) Er is weer van alles gebeurd, dus bij deze het (langere) verslag!

Zo heb ik zo'n twee weken geleden weer een nieuw aspect van de cultuur mogen ondervinden… de wijdverspreide Sokkie dans! Voor wie niet weet wat dit is, maak je geen zorgen… niemand weet het. Het is een soort van casual stijldansen: een mengelmoes van quickstep, two-step, en andere steps. We hadden er al veel over gehoord, en na een braaiavond mochten we er eindelijk aan geloven. Ik en mijn huisgenootjes gingen samen met wat Afrikaanse vrienden van Yannick (= ook huisgenootje) naar de club Impala om onze dans skills te beproeven. Erg leuk is dat iedereen Sokkie danst bij de gemiddelde uitgaansgelegenheid. Voor ons, de verschuif-je-gewicht-van-een-been-naar-de-ander-en-noem-het-dansen Nederlanders, weer een heel nieuwe ervaring.

Na een korte nacht stonden Wing Yan, Debora en ik de zaterdag daarop weer baie vroeg op, want we hadden afgesproken met de mensen van de black church die we eerder hadden bezocht. Zij hebben namelijk een programma waarbij ze jeugd in townships e.d. kennis laten maken met het geloof. Hoewel dit de meeste van ons niet trok, werd ons al snel duidelijk gemaakt dat het niet (alleen) gaat om een geloof overbrengen. Die ochtenden waren er ook voor bedoeld de kinderen een leuke tijd te bezorgen. Dus, wij overtuigd, mee in een klein taxibusje naar een weeshuis in Potch. Het weeshuis was overigens niet alleen voor weeskinderen, maar ook voor kinderen wiens ouders niet voor ze konden zorgen. Ze wonen daar met een groep jongens, klein en groot, in een soort hostel met slaapzalen. Nadat de mensen van de kerk de kinderen wat leerden over geloof ("What is praying" ), gingen we al het snoep wat we hadden ingeslagen uitdelen, spelletjes spelen, voetballen en touwtjespringen. Interessant feitje… touwtjespringen doe je niet overal op de wereld op dezelfde manier! Hier was het de stijl om een keer over het touw te springen, het dan tegen je been te laten stoppen, er over heen te stappen, en dit te herhalen. Weer eens wat anders dan 'hoeveel kusjes gaf je hem'.

Na een rustige week was het de vrijdag daarop tijd voor het afscheidsfeest van een van mijn huisgenootjes, Theres. Haar tijd in Zuid Afrika zat er op. Dus: een laatste keer bobotie, chakalaka, en amarula. Na een gezellige avond stonden we 's ochtends weer vroeg op om haar naar het vliegveld te brengen. Haar vriend Tim (die hier nog tot mei blijft), Annemarijn en ik waren het uitzwaaicommitee. Na wat tas-gesleep, afscheid en een dikke knuffel was ze weg. Toch raar, om nu al iemand uit te zwaaien… No fun. :(

Gelukkig bracht het vliegveld van Jo'burg me ook iets goeds dat weekend. De dag daarna landden mijn papa, mama en zusje op O.R. Tambo! Toen ze eenmaal waren aangekomen (in de juiste tijdzone, wah pap) hebben we Els op mijn kamer geinstalleerd en pap en mam in een guesthouse dat gerund werd door een vrouwtje van 300 jaar. Het gebochelde mensje was nog kickass ook. Zodra haar hondje een keertje blafte verkondigde ze bloedserieus "Hy es stout. Ek maak 'm dood." Duidelijk. :p

Ook met m'n familie heb ik me die week niet hoeven te vervelen. Op dindag zijn we terug gekeerd naar de plek waar ik leeuwen had geknuffeld. Na de grote leeuwen te hebben bekeken, en een cheetah door het hek te hebben aangeraakt, heeft Els heeft nog flink kunnen worstelen met de peuter-leeuw die ik eerder op mijn arm had gehad. Ook pap had de kleine Simba al snel aan zijn broekspijp hangen. Zijn tandjes waren weer scherper en zijn kaken sterker dan de vorige keer, dus af en toe werd wat gaaf vel opgeofferd voor een blauwe plek of kras (voor meer informatie: zie Els haar oorlogswonden). Nadat we allemaal hadden ge-oeht en ge-ahhht (en ge-waaaah!t) wachtte er aan de einde van de rondleiding nog een verrassing. Sinds de vorige keer was er een kleintje geboren! Een babyleeuwtje van twee weken! Als we heel voorzichtig waren mochten we hem oppakken en op schoot nemen. Zo'n teer en klein beestje! Het was moeilijk voor te stellen dat hij over 2 maanden net zo zou worstelen als zijn neefje… en dat hij over een jaartje wel een koe op kan voor de lunch.

Die avond stond er nog meer leuks op het programma, want het rugbyteam NWU Pukke speelde zijn (misschien laatste) wedstrijd voor de Varsity Cup. Een ideale gelegenheid om te laten zien waar ik me zoal mee bezig hou op de maandagavonden. Dus wij de tribunes op en juichen maar! Pukke speelde een enorm goede wedstrijd en verpletterde de tegenstanders (Shimlas) met een monsterscore. Ze gaan nu dus door naar de semi-finals! Let's go Pukke, let's go! :D

De rest van de week hebben we onder andere doorgebracht bij Hartebeespoortdam. Deze dam ligt paar uurtjes buiten Potch, dus moest pap eerst eens de Afrikaanse wegen met potholes overwinnen. Via het Cradle of Humankind gebied kwamen we veilig op de plek van bestemming aan. Eenmaal daar hebben we de dam hebben bewonderd en een grote African market bezocht. Op die laatste verkopen ze echt alles. Alles. Van kralenbeestjes tot pollepels. We besloten eerst een hapje te eten voordat we ons in deze massa gingen onderdompelen, dus plofte we neer bij een tentje en deden onze bestelling. Nadat we de eerste happen hadden genomen, kwam onze ober voorzichtig terug. Of hij ons iets mocht vragen? Nietsvermoedend gingen we daar natuurlijk mee akkoord. Zijn vraag: waarom wij niet bidden voor het eten. Wisten we niet dat er een god was? Toen we voorzichtig vertelden dat wij daar niet aan deden, viel hij bijna om van verbazing (help! heidenen in zijn restaurant!). Na wat heen en weer gepraat drukte hij ons op het hart dat we de Bijbel moesten lezen, in God hoorden te vertrouwen … en ik neem aan voortaan ook moesten bidden voor het eten. We hebben hem vriendelijk bedankt voor zijn adviezen, maar beseften toch ook dat dit in Nederland nooit zou gebeuren in een restaurant. En zo kregen pap, mams, en Els toch weer een extra vleugje Zuid-Afrika mee in deze paar dagen.

Na nog een paar korte trips (Vredefort Dome, deze keer zonder hike, Parys, Potchdam) was het dit weekend tijd voor het hoogtepunt: het Kruger National Park! Voor de onbekenden: dit mega reservaat is zo'n 9500 vierkante kilometers wilde natuur en zit vol fantastische dieren. Het ligt in de provincies Limpopo en Mpumalanga. Bij die laatste, in het zuiden van het park, kropen wij de poort binnen om naar ons eerste restcamp te gaan. Nauwelijks 100 meter binnen de gate spotte we ons eerste wild: een neushoorn! De renoster zat lekker in de bosjes te chillen, dus de eerste foto's werden gemaakt en het enthousiasme was aangewakkerd. De komende drie dagen hebben we nog heel wat moois mogen zien: giraffes, zebra’s, meer neushoorns, krokodillen, nijlpaarden, gigantische olifanten, kleurrijke vogels en ontelbare impala’s. Hoogtepunten? 1) Een groep van drie hyena’s: heel Shenzi, Banzai and Ed. 2) Tijdens een sunset drive hebben we een aantal jagende leeuwinnen gezien. De dames hadden een groep impala’s omsingeld. 3) De dag daarna vonden we de heren leeuw relaxend bij de rivier. 4) Een groep ‘wild dogs’. Hiervan struinen er zo’n 200 in het park rond, en ze worden 2 á 3 keer per maand gezien… een zeldzame vangst dus! Dit groepje was bezig hun territorium te markeren, door te plassen en door hun traanvocht langs blaadjes af te smeren (yes, really). 5) We hadden eindelijk onze eerste groep bavianen gezien, toen we een bonk tegen de achterruit hoorden. Bleek er een baviaan aan de ruitenwisser te hangen! Die beesten kunnen echt duister kijken. Snel een foto weten te maken, terwijl pap probeerde Mr Baboon af te schudden. Hij gaf eerst kort gas, maar de baviaan deinde (volledig niet onder de indruk) gewoon met de auto mee. Toen een poging gedaan om hard op de rem te duwen, maar meneer surfte nog steeds relaxed mee. Terwijl wij ons zorgen begonnen te maken hoe je het verklaard wanneer je met een aap op je auto het kamp binnen rijdt, liet hij eindelijk los en konden we er vandoor.

Natuurlijk kan het niet altijd kermis zijn, dus was er ook een minpuntje aan ons Krugerbezoek… ik heb namelijk in Pilanesberg vier van de Big Five gespot, maar de buffel miste ik nog. En laten ze er daar zo’n 13000 van hebben in het Kruger! Plus, je kunt niet langs een buffel heen kijken, toch? Had je gedacht. Ze wisten zich met zijn 13000en allemaal drastisch te verstoppen dit weekend… Maar niet getreurd. We hebben heel veel moois gezien, en ik heb nog een paar maanden om Nr 5 te vinden! :)

Omdat we maandag vroeg uit het kamp vertrokken, waren we rond de middag terug in Potch. Toen was het tijd van afscheid aangebroken. Het gaf me wat vliegveld flashbacks… weer zijn er wat tranen gevloeid en extra hard geknuffeld. Maar hoe stom het uitzwaaien dan ook was, het was super om paps, mams en Els weer live en dichtbij te zien. En ik hoop dat ze nu hebben gezien hoe goed ik het hier heb en hoe enorm gaaf Zuid Afrika is! Ik blijf in ieder geval nog op en top genieten.

Veel liefs,
Ans

P.S. 1: Els, ik heb er 12 gevonden! Mijn favorieten zijn wel bij James Dean (“And I know it!”), die aan mijn nachtlampje (“Truste!”) en die op de conditioner (“Ha schonne!”). Enne… you are awesome too!

P.S. 2: Mam, nog één knoevel dan? :)

P.S. 3: Pap, vanaf Schiphol rechts rijden hè?