Meet Africa

De afgelopen week heb ik weer wat meer kennis gemaakt met Afrika, in verschillende vormen en maten. Ook nu ik weer wat indrukken rijker ben, blijft het me verbazen hoe divers dit land kan zijn. En dat verdient een update. Dus deze keer: inzicht in Zuid Afrika (de mensen, geschiedenis, tradities, en de stad).

Om te beginnen was er donderdagavond een bieravond georganiseerd voor de studenten Afrikaanse/Nederlandse taal. Gezien dit in het teken van cultuuruitwisseling stond, was dan toch eindelijk Het Onderwerp aangesneden: de littekens van de Apartheid. Zo wordt het Afrikaans bijvoorbeeld nog steeds gezien als taal van de onderdrukker. Toch maakten de Afrikaanse studenten ons duidelijk dat de huidige generatie trots is op hun taal. Ze willen hem niet verloren laten gaan vanwege een associatie waar zij zelf niets mee te maken hebben gehad, en ze zijn hier behoorlijk gepassioneerd over. Hoewel… ‘niets mee te maken’ kan hier eigenlijk niet. Ook passief is het niet te vermijden dat dit land zijn geschiedenis heeft. Zo worden sommige banen (schoonmakers, caissières) voornamelijk door donkere mensen ingevuld. En hoewel blank en donker over het algemeen heel vriendelijk met elkaar omgaan, zijn er weinig mensen die echt vrienden hebben buiten hun huidskleur. De studenten vertelden dat er niet lang geleden een poster was van een politieke partij die voor veel ophef zorgde. Een jongen en een meisje, blank en donker, stonden als verliefd stel afgebeeld. Met de tekst: “In our future, you wouldn’t look twice.” (http://6000.co.za/wp-content/uploads/2012/01/daso.jpg, kopieren naar adresbalk). Hoewel de ophef officieel ging over hoe schaars gekleed ze waren (dit promoot blijkbaar aids, yknow), was het iedereen wel duidelijk wat de eigenlijke reden was. Een dergelijke match is op zijn minst, zeg, ongebruikelijk. Het werd me donderdagavond dan ook nog eens duidelijk dat het nog wel een paar generaties zal duren voordat de sporen van de apartheid echt zijn weggesleten. Maar ja.. kun je echt iets anders verwachten? Ook in Europa doen we soms nog moeilijk over huidskleur – wat wil je dan in een land met deze geschiedenis? Een complete verandering verwachten van een generatie lijkt me stiekem niet haalbaar..

Hoe dan ook, zaterdag was het tijd voor een hele andere kant van Zuid-Afrika: De Stad. Debora moest iets ophalen uit Johannesburg, dus gingen Leanne, Wing-Yan en ik mee om er dagje uit van te maken. Ter voorbereiding ging de auto op slot en werden de tassen onder de stoelen verstopt (allemaal op advies van de locals hier). Maar het meest spannend bleek toch snel het verkeer zelf en het zoeken van een weg in een wereldstad zonder functionerende Tom-Tom. Jo'burg verschilt echt gigantisch met steden als Potch. Ze hebben er hoogbouw! Wolkenkrabbers! Mega hoge Coca Cola reclameborden! Met heel wat geslinger en gezwerf door deze omgeving hebben we uiteindelijk Debora’s spullen opgehaald, een winkelcentrum bezocht, en een heerlijke lunch gehad. Toen besloten we nog één ding te willen bezoeken: een complex waar je onder andere kan karten. Natuurlijk reden we weer fout, alleen deze keer kwamen we op onverwachte plekken terecht. We belanden in een township net onder Jo’burgs centrum. Hoewel er eigenlijk niets aan de hand was, voelde we ons toch allemaal ongemakkelijk in deze omgeving. De mensen zijn er arm, we waren zo veel gewaarschuwd, en we hadden ondertussen al in lange tijd geen enkele andere blanke gezien.. Dan ga je toch twijfelen over wat je hier wel en niet kan en mag doen. Jo’burg heeft zo zijn reputatie. We besloten dan ook redelijk snel de zoekrichting te veranderen, terug het centrum van Jo’burg in. Uiteindelijk kwamen we prima aan op de plek van bestemming (die overigens dicht was, maar we waren weer een ervaring rijker).

Nu het weekend toch in het kader van verkenning stond, kon de zondag er ook nog wel er bovenop. Ook nu hadden we plannen om meer van Africa’s finest te zien. We waren een aantal dagen geleden namelijk uitgenodigd om een ‘black church’ te komen bezoeken. Dat wil zeggen: een kerkdienst met veel zang, dans en halleluja (ja, Whoopie Goldberg associaties). Geloof is hier heel levendig en overal kun je dat merken, dus dit hoort wel bij de cultuurbeleving. Vanochtend kropen we dus om 10 uur (als enige blanken in de zaal) in het kerkbankje. Feit: het is heel anders dan 'wij' gewend zijn. Echt heel leuk was dat we super verwelkomd werden: we werden hartelijk omhelsd en voorgesteld. Ook gaaf, we zaten nauwelijks, toen iedereen weer uit de bankjes werd getrommeld om in het gangpad te dansen: “Dance for the lord! Lose yourself in dance!” En wij natuurlijk klunzig houten-klazen terwijl de locals helemaal losgingen! Wat verder indruk maakte was dat mensen hier echt gepassioneerd zijn tijdens de dienst. Om de zoveel tijd barst iedereen in (persoonlijk, hardop en emotioneel) gebed uit, wordt er ‘amen!’ geroepen of ‘halleluja!’. Ik vond het zowel vreemd als mooi om te zien dat religie hier zo extreem leeft, en op welke manier mensen er mee om gaan. Helaas was het na een uur uit met de pret: dansen en zingen ging op een laag pitje terwijl er een preek werd gehouden. Waar we niet op gerekend hadden…? Afrika tijd. De mis duurde uiteindelijk drie uur lang, waarna wij toch erg blij waren dat we weer buiten stonden terwijl de ‘amen brother’s ons nog in de oren galmden.

Kort samengevat: het waren een aantal interessante en leerzame dagen. Helaas is het weekend nu weer voorbij.. Maar wie weet verzinnen we snel weer de volgende plannen. Ik heb er in ieder geval veel vertrouwen in!

P.S. Iedereen, thanks voor de leuke reacties steeds! Y'all rock!

P.P.S. Deze keer geen foto's omdat ik mijn camera niet durfde mee te nemen naar Jo'burg. :P