All Work and All Play

Maandag 13 februari speelde het rugby team van de NWU, Pukke, hun eerste wedstrijd voor de Varsity Cup. Met wat huisgenootjes (eerder genoemden, plus Tim en Theres) besloten we dat we dit niet konden missen. Bij aankomst worstelden we ons de tribunes op en wisselden bier en muggenspray uit (de twee meest essentiële attributen voor Rugby fans hier). De wedstrijd bleek een hele happening. Aan het begin werd een gigantische Zuid Afrikaanse vlag uitgerold over het veld, sprongen de cheerleaders en mascottes rond, werd het volkslied gezongen en werd met een kanonsschot de wedstrijd geopend. Het komende anderhalf uur probeerden we ons te houden aan de Pukke slogan (“Back your boytjies!”) door gelijktijdig te juichen en aan elkaar de regels duidelijk te maken. Dankzij Theres heb ik meteen Duits leren juichen: “Schieb sie weg!!!” Helaas mocht ons enthousiasme niet baten. De ‘boytjies’ verloren dankzij een punt in de laatste minuut (arch!) van Stellenbosch. Maar het was er niet minder leuk om. We hebben de avond dan ook goed afgesloten met een grote portie nacho’s in de ‘Mystic Boer’ en de belofte dat we de volgende keer weer van de partij zullen zijn!

Na deze weekopening was het helaas weer tijd om me op mijn onderzoek te storten. De eerste dagen lag ik languit op het gras, in de zon, me een weg door artikelen te lezen (ook niet verkeerd). En uiteindelijk is het afgelopen woensdag gelukt om internetconnectie in mijn kantoor te krijgen. Nu nog wel op een geleende computer, met geleende paswoorden, maar who’s complaining? Donderdag en vrijdag stonden in het teken van mijn onderzoek, en vrijdag om 14:00 uur (mijn zelfgestelde deadline) heb ik mijn eerste versie van een voorstel ingediend. Yes!

Dit weekend ging ‘work’ moeiteloos weer over in ‘play’. Zaterdagochtend heb ik eerst een bezoek aan de campus gebracht om te skypen met Jorrit en pap & mam. Bij terugkomst op Muntra Street bleek onze straat geconfisceerd door een bende buurtkinderen die aan het voetballen waren. En tja… wat doe je dan? Integreren, dus! Nadat mijn tas was binnengegooid en schoenen waren gewisseld, betrad ik samen met Annemarijn het ‘veld’. Al snel werd besloten dat we weinig konden communiceren in Tswana (verrassing) en we het beter met gebrekkig Engels konden doen. Onze “but we’re really bad at this!” werd afgewimpeld met “Don’t matter, ma’am, don’t matter!”. Teams werden gevormd (ik in het ene team, Annemarijn in het ander) en al gauw waren we in een competitie verwikkeld met de plaatselijke Ronaldo’s aan onze zijdes. De jongens waren beduidend beter (zelfs op blote voeten) en vermaakte zich kostelijk met ons gestuntel. “Take your time!” werd ons herhaaldelijk lachend toegeroepen wanneer we wanhopig probeerde balbezit te krijgen. Maar toen uiteindelijk besloten werd dat het laatste doelpunt de wedstrijd zou bepalen, raad es wie hem erin schoot? Yes! Ondergetekende! Na een gat in de lucht te hebben gesprongen en mijn team uitgebreid te hebben ge-high-five’d, kon ik de straat dus eervol verlaten.

Die zondag was gereserveerd voor onze volgende trip. Deze keer was de bestemming Vredefort Dome: de oudste en grootste meteorietkrater ter wereld, die zo’n 30 km buiten Potch ligt. Annemarijn, Debora en ik gingen voor de ‘hike’, dus gewapend met wandelschoenen gingen we op pad. Het begon met een tocht door een kloof, waar we wat ingestorte bruggetjes en cactussen moesten ontwijken. Al snel was aan het einde van de kloof de uitdaging van de dag: ‘the big climb’, ofwel de beklimming. Wat begon als een steile tocht over zandpaadjes, werd al snel een nog steilere tocht over kale rotsen. Wandelen werd klimmen. Witte voetstapjes die op de stenen waren geschilderd gaven hier en daar de route aan, maar afgezien daarvan waren we op onszelf aangewezen. Dit werd nog eens extra benadrukt door de bordjes ‘Beware, danger!’ en ‘Falling at own risk’ (whut? Je mag wel vallen… maar wel op eigen risico?). Onze gemiddelde snelheid daalde dramatisch, maar na een uur klimmen en klauteren was eindelijk de top in zicht! Op het plateau puften we uit, trots op onze prestatie en genietend van het extreem mooie uitzicht. Heel apart: om Vredefort heen is het landschap plat, maar in het ‘krater gebied’ zijn ruwe rotsen en bergen zover als het oog reikt, met dank aan die ene meteoriet. Vanaf het plateau was de tocht gemakkelijker, we daalden en stegen door heide-achtige stukken, rots-stukken, zandpaadjes en hoog gras. Hier en daar besprongen onbekende beesten ons (mega sprinkhanen en scarabee-achtigen) maar uiteindelijk bereikten we de tweede top in goede staat. Vanaf daar restte ons alleen de afdaling nog – stijl, maar minder vermoeiend. Nauwelijks waren we daaraan begonnen toen het plots begon te stortregenen en onweren. Kort daarvoor hadden we nog op regen gehoopt (hitte!) maar nu hadden we graag onze woorden ingeslikt. Doorweekt tot op het bot bereikten we uiteindelijk ‘basecamp’ weer. Getraind als ik was door de zondagochtend-wandelingen op de Hollandse bodem, was ik natuurlijk zwaar gechoqueerd toen ik maandagochtend mijn kuiten voelde. :p Maar het was zeker de moeite waard!

Ik ben foto's vergeten op USB te zetten, dus die worden later toegevoegd. :) Stay tuned, and cya next time!

Xx Ans